अन्तिम रात

जुन दिन उनको बुबा आफ्नो प्रिय छोरीलाई
नँया घर हेरि  फर्किनुभयो,
त्यो साँझ …..

सधैँभन्दा म्यासेजको घण्टी अलि नौलो गरी बजेथ्यो ।
“कन्फर्म गर्नुभएछ  डियर,
यहि २० गते रे…जसरी मिलाएर आउनु !”
म्यासेजसँगै शरीर सबै डढेलोले छोप्यो।
उनको बिहेको पहिलो निम्तो मैले पाए
सायद,

त्यै दिन  म मरेको भए आज ११ दिन हुनेथ्यो
था छैन,

यसलाइ बाँचेको भन्ने या मरेको..
यति कि,
आज कसारेसम्म पनि फोक्सो फुलाउँदैछु  ।
आजको दिन…साँझ र रात…
अब अन्तिम अन्तिम हुँदैछ ।

“कृपया अन्तिम फोन उठाउ !”

“अन्तिम रात बोल !!”

“अनि अन्तिम शुभकामना लेउ !!!”

मेरा रून्चे म्यासेजहरू।

पिलपिलाउँदा स्वरमा भोल्टेज बिनाको उनको  आवाज,

“म छोरी भएकै कारण हजुरलाई माया गरेँ।

म छोरी भएकै कारण कसैको बुई चढ्न बाध्य छु ।

अनि म छोरी भएकै कारण  स्विकार्दै छु यी सब,

सम्हाल्नुस् आफुलाई, फेरी मलाई गाह्रो हुन्छ ।

अनि

फोटो पठाईदेको छु, फेसबुक खोल्नु ”

सायद सजिइ सकेका  हातले आँसु पुच्दै भनिराछे…..

मसँग कुनै शब्द  छैन,

छन् त यिनै आहाल दुई आँखाले बनाईदिएका ।

तर यी आहालमा जति पौडे नि मन पोलिरहने

र मुटु जलिरहने…

बनाईसकेपछि किन शान्तिसँग डुब्न नि दिँदैन मलाई ???

अधिकांश फोन रूवाइमा बित्छ,

मुटु फुत्किएर जाला झैँ गर्दैछ ।

अब,

जे भयो त भयो प्रिय!

……..दुखि कदापि नहुनु ……

अहिलेसम्मको सहयात्राको लागि हार्दिक आभार

माया भनेको  स्वयंसेवा रहेछ, जहाँ त्याग र समर्पण हुन्छ ।

युद्ध भूमीमा तिमी खेदिएको बाच्छा झैँ नबन्नु,

रणभुमिको हिरो बनेर त म आउन सकिन,

तिमी जानुपर्ने गृहको संधै जगेर्ना गर्नु,

मलाई बिर्सिएर नि नसम्झ,

किनकि यादहरू बीभत्स र कहालिलाग्दा  पनि हुन्छन!

म यिनै तर्साईरहने मसानघाटको मरूभुमिमा रमाउँनेछु,

र यिनै मृत आत्माहरूसँग बोल्नेछु ।

“शुभ बिवाह”

“ह्याप्पी म्यारिड लाइफ”