एक बुढो रुख म

सुवास सिंह पराजुली सुवास सिंह पराजुली 

हिउँदमा चिसो वर्षासँगै नाङ्गिएर 

वर्षादमा आँधीहुरीसँग लुकामारी खेलेको पनि युगौँ बितेछ

यो‌ अस्थिर सहरमा एक अजीव दर्शक भएको पनि वर्षोँ कटेछ !

हजारौँ वर्षदेखि अग्लीएका  डाँडाहरू चोइटिए

समथल फाँटमा कंक्रीटका टावरहरू अग्लिए

सयौँ वर्ष सिंहासनमा रहेका सिंहहरू‌ सिमान्तकृत भएसँगै

सिमान्तकृतको मुकुण्डो लगाएका फ्याउराहरू सिंहासन 

चढेपछि

उत्तर र पश्चिमको भूआकर र आयतन रणभूमिको  पठार बन्यो

जुनबेला मेरा हाँगाहरू छिम्लीए

मेरा पातका सुस्केरा जलाइए

अनि जराका विस्तारहरू काटिए

नयाँयुगको शुरुवातमा !

युगौँदेखिको अटल राज्

य तिनले उत्तराधिकारीहरूलाई दिएका थिए

चाहे,

त्यो‌ जबरजस्ती होस् वा स्वेच्छाले

अनि मैले धेरै राज्यहरूको सङ्घ देखेँ 

जो सकिए सिंहासनको लालचमा

र लागे एक अटल राज्य विभाजनतिर

जुन केवल राष्ट्र र राष्ट्रियताको मोहमा टुक्राटुक्रा  हुँदै थियो !

अझै एकाध परिघटनाहरू देख्छु‌ फ्ल्यासब्याकमा

 सुन्दर मायालुहरू छहारीमा बसेर घण्टौँ मायाका सपना बुन्थेँ

जब‌ देश निवेसमा थियो

सायद ! आज 

ती अतीत लिएर अध्यारो कोठामा

एक खोक्रो राष्ट्रवादी कागज बोकी मुत्यु कुरिरहेका छन् 

या त समयको पाँग्रो म बिनै घुम्दै छ

वा म हजार वर्षभन्दा बुढो एक रुख सहरमा 

तोडिएको अस्तित्व समाप्त गर्दैछु  

ती फ्याउराहरूले राज गरेको यो देशमा

वा फेरि एक पटक प्रजातन्त्र जोगाउँन 

मेरो हाँगाहरू लठ्ठी बन्नु छ

अश्रुग्याँसलाई परास्त गर्न हावा फाल्नुछ

 घाइतेहरूलाई  छहारीको आवास दिनु छ

केवल कँक्रीटका टावरहरूबीच च्

यापीएर आफ्नो अस्तित्वको लागि लड्नु छ मलाई 

मेरा सन्ततिलाई  यही उर्वर भूमिमा फुलाउँन ।