केशव सिग्देल – कविता : सिमाना

केशव सिग्देल                                              ध्यानस्थ भएर अविरल बगिरहेको नदीलाई
अभियुक्तजस्तो कँठालो समातेर
समयको कठघरामा उभ्याइदियो भने
आफ्नै उद्गमको प्रमाण जुटाउन
के गर्छ होला नदी ?

नदीलाई राम्रै थाहा छ
फर्कि गए पनि आफ्नो शिरसम्म
हिमालमा जोडिएको छ उसको नाभि
हिमालका चट्टानहरूलाई पनि थाहा छ
आकाशबाटै हो सहस्र झर्ने हिउँ र पानी
आकाशलाई पनि थाहा छ
महासागरमा समाधिस्थ छ
बादल उत्पन्न गर्ने तेजमय वाष्प र ध्वनी ।

आफ्नो उद्गम खोज्दाखोज्दै
नदी जब पुग्छ––
हिमालसम्म,
आकाशसम्म,
सागरसम्म,
साँध भत्काइरहेका मानिसहरू
के नापिसक्लान् हिउँको आयतन ?
के तोक्न सक्लान आकाशको सिमाना ?
अथवा, समुन्द्रको ज्वारभाटामा
के भेट्टाउलान् सन्धीसर्पनको न्याय ?

नदीलाई
सम्झाइरहनु पर्दैन उसको धर्म
बगिरहन्छ नित्य
अनन्तसम्म ।
तर जुन दिन
आफ्नै उद्गमको प्रमाण खोज्न
आफ्नै शिरतिर बग्न विवश हुनेछ नदी
त्यसपछि
सहस्र धमनी बनेर दौडाउनेछ
हाम्रो शरिरको रगत
र ती सबै धमनीहरू छिनालिएपछि मात्र
कोरिनेछ भूगोलको नयाँ सिमाना । केशव सिग्देल