राजु“हिमांशु”का तीन कविता

१

लबस्तरा अनुभूतिहरू

 चाहेर पाएँ

पाएर पनि

पाइनँ ।

 

दुख्नुकै लागि मात्र भयो मन ।

सपनाहरू निद्रा खोस्न आइपुग्छन् ।

बिपनाहरू समस्या भएर सताउन आइपुग्छन् ।

 

सन्चोको खेती सप्रिएन ।

घाउहरू हौसिएर फैलिरह्यो

मनको खेतबारीभरि ।

सुमसुम्याउने औँलाहरूको उत्साह मर्यो ।

घरीघरी छक्याउनेहरूको हौसला बढ्यो ।

 

मर्नुकै लागि त जन्मिएको हो भनेर

जानी नजानी भावुकताको समुद्रमा डुबेर

पूरा नबाँची  मारिए

ठगिएका आशाहरू

लतारिएका विश्वासहरू ।

 

अचेल

टुङ्गो नलागेका भुताहा यादहरु

बेला कुबेला  तर्साइबस्छन्।

पाउँदा रमाउने

पाएर पनि नपाउँदा उदासिने

लबस्तरा अनुभूतिहरू भने

सम्झनाको भीरबाट झरिबस्छन् ।

 

२

अवसाद

 मृत्यु !

तँ बेसी नचम्की ल !

मैले चाहेँ भने नि

घाँटीमा डोरी बाँधेर

तेरो सास थुन्न सक्छु ।

 

हन जीवन  पाएपछि त

सन्चोले जिउनु पाउनुपर्छ नि

पूरा उमेर ।

 

अकालमा कालको

मखुण्डो ओढेर  तर्साउनु हुन्न नि

जीवनलाई ।

 

जीवनको

बाँच्ने अधिकारलाई खोस्नु हुन्न नि

बित्थामा ।

 

सन्चोले बाँच्नु नदिए पनि

मर्नु त दिनुपर्छ नि सन्चोले

पूरा उमेर बाँचेर ।

 

जीवनलाई अकालमा

किन ठुङ्नु आइपुग्छस् तँ  

कालसर्प बनेर ?

 

मृत्यु !

तँ बेसी फुरफुर नगर ल !

मैले चाहेँ भने नि

हातको नसा काटेर

तँलाई रगतपच्छे पार्न सक्छु ।

 

     ३

त्यो अध्याय

Love is an intermediate state between possession and deprivation.

​​​​​​​                   -Plato

तिम्रो मुस्कानले सल्किएको मेरो एउटा अध्याय थियो।

त्यो अध्यायभित्र तिम्रो मुस्कानभन्दा धेर आँसु थियो।

शब्दहरू भिजेर बिस्तारै ओझेलमा पर्दै थिए ।

 

भक्कु दुखाइहरू बोक्ने त्यस अध्यायभित्र

हाम्रो मिलनको सुन्दर कथा पनि थियो

जहाँ प्रेमिल महा शान्ति थियो।

 

कालान्तरमा

कसरी कसरी च्यातिएर पन्नाहरू

पात्लिँदै गयो अध्याय त्यो ।

 

एक दिन

फुत्त निस्कियौँ हामी

त्यो अध्यायबाट

र एक अर्कालाई नहेरी

तिमी पूर्वतिर लाग्यौ

म पश्चिमतिर लागेँ ।

तिमीले भनेका शब्दहरू मसित लागे

मैले भनेका तिमीसित ।

 

अध्याय

शब्दहीन भएर ट्वाँ पर्यो ।

 

रित्तो

रित्तो

रित्तो

त्यो अध्यायले  

हामीलाई हेरिबस्यो

हामीलाई खोजिबस्यो

मायाहीन भएर

सधैँ ।