चराहरूको जुलुस – केशव सिग्देल

 

कीर्तिपुरको डाँडामा उभिएको छु म यतिबेला

र जिब्रो थुतिएको भैरवको थान अघिल्तिरबाट

म खोजिरहेछु शक्तिको नाभीस्थान ।

 

देउता मूक बसेको यो उचाईबाट

म देखिरहेछु

आँखाको शरहदभित्रै ढल्दै गरेको न्याय

र जीवहरूका खुम्चिँदै गएका पाइला

यहाँबाट देखिन्छ उही पुरानो, जर्जर

दरबारजस्तो गुफा मात्र ।

 

शात्तिको उन्मादमा एउटा बुढो सिंह

आफूलाई त्यो दरबारको राजा घोषित गर्छ

र आफ्नो भोक तृप्तिका लागि

हरेक दिन आफ्नै वस्तीका जीवहरूलाई

एकएक गरी खाने कानून बनाउँछ ।

 

भय र सन्तापमा परेका जीवहरू

बिरोधमा बोल्न सकेका छैनन् ।

दम्भको कलिङ्ग ठड्याएर त्यस गुफाभित्र

सबै जीवका आवाज थुत्ने प्रपञ्च गरिरहेछन्

त्यो बुढो सिंह र केही थान छट्टु स्यालहरू ।

 

देबढोका पश्चिमको गुम्बामा

डम्फुको आवाज खुब चर्को गरी बजिरहेछ,

सायद गुम्बाका भिक्षुहरू

निमुखा मृग र चराका हाडखोर देखेर अत्तालिएका छन् ।

 

गुफाको स्वघोषित राजालाई थाहा नहुन सक्छ

बालकथाको खरायो

मन्दिरको खापामा राखिएको तरवार झिकेर

देव पुखूमा पखालिरहेछ

हारेको युद्धका खाटाहरू ।

 

विवेक वर्जित गरिएको शहरमा

फेरी बिरोधका स्वर घन्किदैं जान थालेपछि

यसबेला म देखिरहेछु

दरबारजस्तो त्यो गुफा

दम्भको दलदलमा आफैँ भाँसिदै गइरहेछ

र भद्रकाली मन्दिरपट्टीबाट आइरहेछ

खरायो, मृग र चराहरूको  एउटा नयाँ जुलुस ।